Bij een aanval die volgens Algerije “niet ongestraft zal blijven” eerder deze week drie Algerijnse staatsburgers om het leven kwamen, beschuldigt Algiers zijn buurland Marokko ervan erachter te staan. Het incident is slechts het laatste in een maandenlang geschil tussen de twee Noord-Afrikaanse landen, maar deze steeds escalerende vete zou snel kunnen uitgroeien tot iets veel groters en zelfs een trigger zijn voor een zogenaamde “Westerse interventie”.

Deze woensdag verklaarde de nationale omroep van Algerije, Ennahar, dat op 1 november een “barbaarse bomaanslag” was gericht op een konvooi van vrachtwagens die tussen Nouakchott en Ouargla reden, dicht bij de Mauritaanse grens met de betwiste Westelijke Sahara, een gebied dat momenteel wordt bezet door Marokko. De dodelijke aanval, waarbij drie Algerijnse burgers om het leven zouden zijn gekomen, heeft geleid tot de vrees dat er spoedig een oorlog tussen Algerije en Marokko zou kunnen uitbreken. Dit zou op zijn beurt een kans kunnen bieden voor de NAVO-machten en andere internationale spelers om ‘in te grijpen’.

In augustus kondigde de Algerijnse minister van Buitenlandse Zaken Ramtane Lamamra aan dat zijn land de diplomatieke banden met het Koninkrijk Marokko verbrak, daarbij verwijzend naar veiligheidsincidenten. Een week daarvoor beweerde de Algerijnse president Abdelmadjid Tebboune voor een bijeenkomst van de Hoge Veiligheidsraad van het land dat “onophoudelijke vijandige acties van Marokko de noodzaak van een herziening van de betrekkingen tussen de twee landen en de intensivering van de veiligheidscontroles hebben betekend”.

Bovendien beëindigde Algerije op 31 oktober zijn gasleveringscontract met Marokko, dat slechts één dag voor de dodelijke aanval plaatsvond, waarvan Rabat de schuld kreeg. Algiers leverde eerder gas aan Spanje via de Gazoduc Maghreb Europe (GME)-pijpleiding, evenals aan Marokko. Volgens president Tebboune is de reden voor het beëindigen van hun contract te wijten aan het verbreken van de diplomatieke betrekkingen met Marokko, een stap die volgens sommigen het land binnen enkele dagen in een gastekort zou kunnen brengen. Dit zou zeker logisch zijn als motivatie achter de aanval eerder deze week.

Begin oktober sloot Algerije ook zijn luchtruim voor het Franse leger en riep het zijn ambassadeur in Parijs terug, waarbij een Algerijnse regeringsbron destijds aan Reuters vertelde dat de president van Frankrijk een aantal opruiende opmerkingen had gemaakt. Spanningen tussen de twee naties hebben altijd bestaan, omdat Frankrijk de voormalige koloniale macht is, en in het geval van een oorlog met Marokko, is het niet ondenkbaar dat Frankrijk achter een poging zou staan ​​om de Algerijnse regering te vervangen (de zogenaamde door het Westen geïnduceerde ‘regime-change’, zoals in Libië destijds).

Een andere belangrijke escalatie vond plaats op 13 oktober (dit keer waarbij een andere buitenlandse mogendheid betrokken was), toen de Algerijnse nationale omroep aankondigde dat de veiligheidstroepen van het land een complot hadden verijdeld om een ​​terroristische aanslag in het land te plegen, naar verluidt gesteund door Israël. De Algerije Ennahar TV zei destijds dat het “Algemeen Directoraat Nationale Veiligheid erin geslaagd is een complot te verijdelen dat dateert uit 2014”, waarin staat dat “de zionistische entiteit [Israël]” en een “Noord-Afrikaans land” achter het complot zaten om met behulp van separatisten schade aan te richten op Algerijns grondgebied. Het is nooit publiekelijk bekend gemaakt welk Noord-Afrikaans land erbij betrokken was, maar velen vermoeden dat deze verklaring bedoeld was om Marokko te betrekken. Sinds het Koninkrijk Marokko verklaarde dat het zich zou aansluiten bij de ‘Abraham-akkoorden’ en de banden met Israël formeel zou normaliseren, zijn de spanningen tussen Rabat en Algiers ongekend hoog geweest. Hoewel Marokko het ten overvloede ontkent, heeft Algerije herhaaldelijk verklaard dat het zich bedreigd voelt door wat het een “zionistische aanwezigheid” aan zijn grens noemt.

Bovendien, volgens de Algerijnse minister van Buitenlandse Zaken, waren de redenen voor het verbreken van de diplomatieke banden tussen Algiers en Rabat “massale en systematische spionagedaden” die Marokko tegen Algerije had uitgevoerd, met behulp van Pegasus-software van de Israëlische NSO-groep, en het ontvangst van De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid in Marokko, die tijdens zijn bezoek kritiek had op Algerije.

In 1975 annexeerde Marokko de Westelijke Sahara, waarvan het Front Polisario beweerde dat het toebehoorde aan de oorspronkelijke bewoners, het Sahrawi-volk. Deze annexatie leidde tot oorlog, waarbij de Polisario steun begon te krijgen van Algerije, die tot op de dag van vandaag voortduurt. In 1991 werd een staakt-het-vuren afgekondigd die bijna drie decennia lang standhield, tot vorig jaar. Medio oktober kondigde de leider van Polisario, Brahim Ghali, de intenties van zijn groep aan om hun aanvallen op Marokkaanse troepen te escaleren.

Algerije en Marokko hebben vanaf de Koude Oorlog altijd tegengestelde politieke standpunten ingenomen. Rabat richtte zich op Washington en het Westen, terwijl Algiers een alliantie aanging met Moskou en inspiratie zocht bij het revolutionaire socialisme. Algerije heeft altijd sterk naast de Palestijnse nationale bevrijdingsbeweging gestaan, terwijl de Marokkaanse regering via achterpoortjes de normalisering met Israël heeft nagestreefd.

De vrees bestaat dat het Westen Algerije als een dreiging ziet, die – net zoals Libië in 2011 – moet omver worden geworpen door middel van oorlog en ‘Westerse interventie’. De kans bestaat echter dat, indien het zover komt, Rusland en andere bondgenoten Algerije te hulp zullen komen, wat kan leiden tot een grotere oorlog.

We zitten nu met verschillende fronten waar spanningen heersen en potentieel oorlog kan uitbreken in de nabije toekomst (de bondgenoten die in het conflict kunnen betrokken raken er niet bij gerekend):

  • Oekraïne – Rusland
  • China – Taiwan
  • India – China
  • Marokko – Algerije
  • Iran – Israël

Bron: RT