Zoals we reeds eerder bericht hebben, zijn de coronavaccins van Pfizer en Moderna mRNA-vaccins en de vaccins van o.a. AstraZeneca vectorvaccins zijn, die in principe géén genetische manipulatie bewerkstelligen van het DNA van het individu dat het vaccin krijgt. Het mRNA wordt gelezen door de ribosomen in de cellen waar het mRNA in terecht kwam na vaccinatie, waardoor je cellen het stukje eiwit maken, wat dan zou moeten aangevallen worden door je immuunsysteem. Prof. Cahill en anderen legden reeds uit dat dit een omgekeerde immuunrespons zal teweegbrengen, met auto-immuunziekten en een feitelijke allergie (overmatige immuunrespons) aan dat eiwit waar dat mRNA voor codeerde, waardoor men mogelijk een anafylactische shock ontwikkelt indien men in aanraking komt met het echte virus. Dat is de reden dat coronavaccins in het verleden nooit door de goedkeuring raakten. Maar moleculair bioloog Peter Borger zegt dat de vaccins in feite samRNA-vaccins zijn, ofwel “self amplifying messenger-RNA-vaccins”, waardoor het RNA zich enorm gaat vermenigvuldigen in de binnengedrongen cellen, waardoor de kans toeneemt dat “per ongeluk” zo’n stukje RNA door een bepaalde reactie toch in je DNA kan worden opgenomen.

Borger legde uit in een interview bij Café Weltschmerz dat dat het eigenlijk om samRNA vaccins gaat (sam= ‘self amplifying messenger’ = zichzelf vermenigvuldigend).

“Je vaccineert met een ander soort virus, waar je alle virulente genen hebt uitgehaald. Maar dat breng je dan toch weer in de mens met een Covid gen erin. Je krijgt dan een injectie waarmee dat veranderde virus in je immuunsysteem komt en wordt opgenomen. Dat is een virusachtig molecuul, wat het RNA gaat afschrijven. Dat RNA is een boodschapper voor een eiwit, dat daarvan gemaakt wordt. Dat wordt dan op de membraan van een cel (bijvoorbeeld spiercel of immuuncel) gezet. Daar kan het immuunsysteem dan een respons op ontwikkelen. Mooie methode, maar aan de andere kant is het een self amplifying molecule, waardoor je een hele hoge concentratie van dit soort RNA’s in je cellen krijgt. Wat de ontwikkelaars zich niet hebben gerealiseerd is dat een hoge concentratie viraal RNA dat ze hebben ingebracht door een bepaalde reactie in DNA kan worden omgezet, en dan teruggeplaatst in je eigen genoom.”

En hij gaat verder, en verduidelijkt dat genetische modificatie niet perse zal gebeuren, maar dat het kan:

“Je hoort wel vaak dat we genetisch worden veranderd door dit soort nieuwe vaccins, maar ik krijg nooit te horen hoe dat dan gebeurt. Nou, dit is de manier waarop dat kan gebeuren… Het hoeft niet te gebeuren, maar het kan, het is niet uitgesloten, want ze hebben daar geen onderzoek naar gedaan. Het ís mogelijk dat een RNA molecuul wordt omgezet in een DNA molecuul, en dan willekeurig ergens terug in je genoom wordt gezet.” Je kunt je voorstellen dat je dan… na verloop van tijd bepaalde bijverschijnselen gaat krijgen. Uiteindelijk kan zelfs het immuunsysteem of het metaboolsysteem erdoor worden beïnvloed, omdat er ergens een mutatie is opgetreden in je DNA. Dat is dan dat stukje van het virus dat is teruggezet in je genoom.”

In een recent artikel in Weet verduidelijkt hij nog eens:

“Omdat er ook een replicasegen aan werd toegevoegd, wordt er – zodra het vaccin in de cel is opgenomen – heel veel van het spike-RNA aangemaakt. Je wilt immers veel eiwitten aanmaken om een goede immuunrespons te hebben. Daarvoor heb je ook veel RNA nodig dat in viraal eiwit kan worden vertaald. Maar het probleem is dat RNA in DNA kan worden omgezet door het enzym reverse-transcriptase (RT). Daarna kan dit door het zogenaamde integrase-enzym (INT) worden geïntegreerd. Het RNA-vaccin kan dus als DNA in je genoom worden teruggezet. Veel wetenschappers gaan ervan uit dat deze RT- en INT-genen alleen in virussen voorkomen. Dat is niet zo. Er komen tienduizenden genen in het genoom voor die voor deze enzymen coderen. Dat betekent dat er een reële kans bestaat dat veel RNA gaat integreren in bijvoorbeeld celcyclusgenen of in genen die de stofwisseling aansturen. Het resultaat? Een verhoogde kans op kanker en stofwisselingsafwijkingen. Daar is nog niet op getest. Je zou dat kunnen doen in een dierenmodel, door muizen te vaccineren bijvoorbeeld, maar dat betekent dat je daarna het hele genoom van die muizen moet gaan analyseren (sequencen). Alle cellen van die muis zouden dan gescreend moeten worden. Een steekproef werkt niet. Maar zelfs met zulke onderzoeken heb je nog geen volledige zekerheid dat na een groot aantal jaren er geen problemen kunnen optreden. Muizen worden niet ouder dan twee jaar. Daar kun je geen langetermijneffecten op bestuderen.”

Bron: Café Weltschmerz via Xandernieuws en Weet Magazine